Rozdział 2 cz2 (13)

Ziewnęłam głośno, nie chciało mi się wstawać, a ponadto bolała mnie głowa i to cholernie mocno. Niepotrzebnie wypijałam wczoraj z Lou i Harrym resztę wódki. Usłyszałam krzyk na dole, genialnie, ktoś już nie śpi. Przewróciłam się na drugi bok i naciągnęłam sobie na głowę kołdrę. Zamknęłam oczy i już zasypiałam. Nagle ktoś zdjął mi z głowy nakrycie na co ja tylko warknęłam. Było mi zimno, bo byłam… naga. Odwróciłam się do osoby, z którą prawdopodobnie się przespałam. O nie, o nie.. Louis.

- Mel nie chcę nic mówić, ale wydaje mi się, że my ten.. – Podrapał się zakłopotany po głowie.

- Ja nic nie pamiętam! – Krzyknęłam i naciągnęłam na siebie kołdrę. Szybko, aż za szybko oddychałam.

- Ja też nie, może Harry, przecież z nim piliśmy. – Oboje usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Spojrzeliśmy po sobie przerażeni.

- Nakryj się. – Powiedziałam do Lou i położyłam się tak żeby tylko głowa mi wystawała. Do pokoju wszedł Hazzy.

- Czyli nie tylko mnie poniósł melanż. – Zaśmiał się. – Nie musicie się chować pod tą kołdrą. – Próbował ją z nas ściągnąć jednak w ostatniej chwili złapałam ją na piersiach. – Okej, musicie. A teraz szybko się ubierajcie, będę was krył.

- Że co Harry? Nie zrobisz imprezy na naszą cześć na dole? – Zapytał widocznie zdziwiony Louis.

- Nie dzisiaj, mam kaca. Ciao! – Puścił nam oczko i wyszedł z pokoju. Zaczęłam wzrokiem szukać mojej bielizny, na moje szczęście leżała obok łóżka. Założyłam ją dyskretnie pod kołdrą i ruszyłam w stronę szafy. Rzuciłam w Lou ubraniami Justina, w których przepadam spać a sama zaczęłam się ubierać.

- Mel? Po co mi to? – W jego głosie słyszałam dezorientację.

- No chyba nie chcesz wyjść z tego pokoju nago. Ubieraj się, ja będę na dole.

Pociągnęłam rzęsy tuszem, a oczy podkreśliłam eyelinerem. Zbiegłam po schodach na śniadanie. W kuchni siedzieli już wszyscy za wyjątkiem Lou. Hazza wyglądał jakby miał kaca, a reszta była w sumie w dobrym stanie. Uśmiechnęłam się pod nosem i z lodówki chwyciłam jogurt. Trzeba dzisiaj zrobić zakupy, bo lodówka zaczyna świecić pustkami. Lou wszedł do kuchni ubrany w ciuchy mojego brata. Zastygłam z łyżeczką w ustach, dopiero teraz do mnie dotarło co się stało. Metalowy przedmiot z brzękiem upadł na podłogę. Byłam zszokowana, no co zrobię. Zakłopotana spojrzałam na Hazzę, który dziwnie spoglądał na mnie i Lou i posyłał nam dziwny uśmiech. Nie no jebnę. Wybiegłam z kuchni na balkon aby zaczerpnąć świeżego powietrza, nie wierzę, jeszcze raz nie wierzę! Drzwi za mną się uchyliły i dołączył do mnie Loczek. Przytulił mnie i zaczął uspokajać.

- Przyznaj się, że dopiero ogarnęłaś co zrobiliście. – Zaśmiał się cicho.

- Tak, a ja po prostu rzuciłam w niego ubraniami i bez wyjaśnień zeszłam na śniadanie. Jestem debilką, w ogóle jak do tego mogło dojść?! – Zaczęłam panikować.

- Mel, nic się nie stało, byliście pijani. – Na balkon wszedł ON. – O Lou, nie jesz śniadania? – Zapytał się go Hazz.

- W sumie chciałem z wami pogadać. – Podrapał się nerwowo po karku. – Bo ty Harry widziałeś. – Nie chciał wypowiedzieć tego słowa.

- Tak Lou widziałem, że w nocy uprawialiście dziki seks. – Zaśmiał się Harry, a my tylko nerwowo się zaczęliśmy śmiać.

- Hazz wydaje mi się, że i ja i Mel wolelibyśmy o tym zapomnieć i czy mógłbyś nam o tym nie przypominać łaskawie? – Loczek uniósł tylko kciuk do góry i mnie puścił. Teraz on skierował się do mnie. – Nie powinno do tego dojść, i chcę żebyś wiedziała, że dla mnie to nic nie znaczyło.

- Dla mnie tez Louis, możesz być tego pewny. – Mój głos lekko zadrżał pod wpływem wypowiedzianych słów, a w oczach zebrały się łzy. Nie chcąc żeby oni widzieli mnie w takim stanie weszłam do domu i od razu skierowałam się do wyjścia. Założyłam buty i krzyknęłam. – Wychodzę Justin, nie wiem kiedy wrócę!

#Harry

- Bardzo mądre Lou.. – Powiedziałem do przyjaciela i poklepałem go po ramieniu. – Serio nie musiałeś jej tego mówić. Widzisz do jakiego stanu ją doprowadziłeś idioto?

- Skoro tak się o nią troszczysz to czemu nie wskoczysz jej w ramiona?! Przecież zaczęliście się tak dobrze dogadywać! – Krzyknął do mnie przyjaciel.

- Wiesz co stary? Nie podejrzewałem, że kiedykolwiek będziesz o nią zazdrosny.. Pod koniec ostatnich wakacji stwierdziłeś, że nic dla ciebie nie znaczy. Przynajmniej tak słyszałem. Mogłeś za nią pojechać na lotnisko, nie byłoby tak jak jest. – Wiem, że słowa, które wypowiedziałem zabolały Lou, ale musiałem to w końcu mu powiedzieć.

- Wiesz jak czułem się móc obudzić się obok niej i gapić się na nią bezczelnie te kilka godzin? Nie wiesz Hazz, bo jej nie kochałeś, jak to powiedziałeś w twoim sercu od zawsze jest ktoś inny i nawet mi, swojemu przyjacielowi nie chcesz powiedzieć o kogo chodzi..

- Nie odchodź od tematu, tu jest nim ona. Kochacie się, inaczej byście się nie przespali ze sobą. Louis przyznaj się w końcu do tego, bo wkrótce może być za późno.

- Już jest za późno. Kurwa! Jestem na siebie zły, nawet nie pamiętam tego seksu! Nie pamiętam czy się zabezpieczyliśmy! Nic Harry, zero!

- Chodź do środka. Nie będziemy się tak kłócić, bo w końcu się ktoś domyśli.

Weszliśmy do kuchni, chłopcy zastanawiali się dlaczego Mel tak agresywnie wybiegła z domu. No nie miałem innego wyjścia, powiedziałem, że pokłóciła się z Louisem za co zamordował mnie on kilkanaście razy wzrokiem. Justin zaczął do niej dzwonić, jednak nie odbierała telefonu, bo zostawiła go w domu. Byliśmy dość zdezorientowani, nie wiedzieliśmy co robić. Przecież ona nie zna miasta, jest tu pierwszy raz, taka roztrzęsiona. Justin zwyzywał Lou od debili, za co ten się obraził i poszedł oglądać telewizję. Tęsknię za starym Lou, tym Lou, który nie denerwował się na wszystko i wszystkich. Postanowiliśmy jej poszukać. Zgarnąłem Debila ze sobą i zeszliśmy na dół. Byliśmy bez samochodu więc skazani na atak fanek zaczęliśmy kroczyć chodnikiem LA. Nie powiem, że to był genialny pomysł, bo od razu zostaliśmy zaatakowani.

#Selena

Siedziałam z chłopakami w salonie i zastanawialiśmy się co zrobić. Harry z Louisem wyszli jakąś godzinę temu i jeszcze nie wrócili, mam nadzieję, ze szukają. Martwiłam się o nią, w końcu była dla mnie jak siostra, kochałam ją całym swoim sercem. Nagle mój telefon zaczął wibrować, nieznany numer. Wyszłam na balkon i odebrałam połączenie.

- Halo?

- Hej Sel. – Usłyszałam zapłakany głos Mel. – Przepraszam, ze tak wyszłam i pewnie was wystraszyłam, ale nic mi nie jest, wszystko w porządku.

- Jak w porządku Melanie?! Słyszę, że płaczesz. Co się stało kochanie? – Zapytałam troskliwym głosem.

- Tylko masz nikomu nie mówić. Zaraz wracam Tommy. – Usłyszałam jak do kogoś mówi. – Przespałam się z Louisem. – Te słowa już skierowała do mnie. – Byliśmy nawaleni, nawet nie pamiętam co i jak.. – Szlochała do słuchawki. – A potem on powiedział, że to nic dla niego nie znaczyło i załamałam się.

- Matko zabiję debila. – Wysyczałam do słuchawki.

- Nie! Nie rob mu nic i powiedz reszcie, że jestem z Tommym i nic mi nie jest, wyszłam się z nim spotkać.

- Louis z Harrym poszli cię szukać, martwią się.

- Nic mi nie jest Sel. Wrócę wieczorem. Pa. – Rozłączyła się, a ja szybko pobiegłam do salony gdzie siedzieli chłopacy, oraz Louis z Harrym, który widocznie przed chwilą do nas dołączyli.

- Nic jej nie jest, poszła się spotkać z Tommym. – Powiedziałam, a wszyscy z wyjątkiem Lou odetchnęli z ulgą. On mocno napiął mięśnie żuchwy i wydawał się być zły.

#Melanie

Wróciłam do Tommyego i oddałam mu jego telefon. Otarł mi kciukiem łzy z policzka i zabrał w stronę budki z lodami. Uśmiechnęłam się szeroko, a mój humor zaczął się poprawiać. Zaczęliśmy śpiewać i bawić się jak dwójka dzieci w przedszkolu, które dopiero co się poznały. Jednym słowem wariaci na maksa. Raz na jakiś czas jakieś dziewczyny zwróciły na mnie uwagę i poprosiły o autograf. WTF?! Chłopak przez cały czas dziwnie się na mnie patrzył. Zapytał się mnie nagle.

- Dlaczego jesteś taka zdenerwowana?

- Jak ci powiem to mnie skrytykujesz. – Powiedziałam zawstydzona.

- Obiecuję, że nie. – Położył dłoń na swojej piersi, nad sercem.

- Więc wczoraj przyjechał do nas tak jakby mój były. Nie żeby cos, my nigdy nie byliśmy razem. Po prostu połączyła nas niesamowita więź, całowaliśmy się – delikatnie się uśmiechnęłam – przytulaliśmy, prawie byliśmy parą. I nadeszła ta chwila, wróciliśmy do ich domu gdzie czekał na mnie Justin. W wakacje rozkręciłam niezła aferę, najpierw byłam z Harrym, a potem kilka razy widziano mnie z Louisem. Mój brat musiał mnie tłumaczyć przed całym światem, ale to pewnie widziałeś, a ponad to musiałam się ujawnić i od tamtego dnia jestem rozpoznawalna jako siostra Justina Biebera, cioteczna oczywiście. No i właśnie on przyjechał i nawaliliśmy się, przespałam się z nim, a on stwierdził, że to nic dla niego nie znaczyło. Nie żeby coś, ale zabolało mnie to.

- Kochacie się. Nie przespałabyś się z nim jakbyś go nie kochała, nawet po pijaku. Wtedy ludzie są szczerzy, a nie tak jak na co dzień. Kryją się, sama jesteś tego doskonałym przykładem, przez taki czas ukrywałaś kim jesteś. Jak ma na imię ten idiota?

- Louis. – Powiedziałam ledwo słyszalnie. Mojego towarzysza wyraźnie zszokowały moje słowa.

- Zaraz, zaraz. Tomlinson ma z Doncaster zdjęcia z jakąś laską w deszczu. To ty? – Pokiwałam tylko nieśmiało głową. – Więc w sumie to było wasze pierwsze takie zbliżenie?

- Tak, i nawet tego nie pamiętam. Zajebiście, co nie?

- Matko, tak Ci współczuję Melanie. Mam pomysł, idziemy do mnie. Violetta przyjechała na kilka dni, pamiętasz moją kuzynkę z Hiszpanii?

- Sorki Tommy, ale nie dzisiaj. Zadzwonię po Justina i pojadę do domu. Jestem trochę zmęczona.

Pożegnałam się z chłopakiem, a sama poszłam w stronę telefonu, no bo przecież zapomniałam swojego z domu. Wykręciłam numer Justina i czekałam aż odbierze. Jeden sygnał, drugi, trzeci. No telefon się odbiera do cholery jasnej! Druga próba.. Znowu nic. Zadzwoniłam do Sel, tez nie odbierała. I do kogo ja mam zadzwonić? Numeru żadnego z chłopaków na pamięć nie znam, zaraz zaraz. Louis. Pospiesznie drżącymi dłońmi wpisałam odpowiednie cyferki, a potem już tylko słuchałam sygnału. Telefon odebrał dość szybko, a ja nie wiedziałam co powiedzieć.

- Halo? – W słuchawce usłyszałam jego melodyjny głos.

- Lou, tutaj Melanie, mógłbyś mi dać Justina? – Sama słyszałam, że mój głos prawie niezauważalnie drżał.

- Wiesz, pojechał gdzieś z chłopakami na imprezę także nie sadzę żeby to było możliwe.

- Szlag by go trafił… - Powiedziałam zdenerwowana.

- A co się stało? Może ja coś zdziałam?

- Mógłbyś po mnie przyjechać? Jestem w parku Hollenbeck. – W moim głosie była nutka nadziei, sama nie mam pojęcia na co.

- Nie mam auta Mel, przyjechałbym, ale…

- W szufladzie powinny być kluczyki od Range Rovera. W salonie. – Przerwałam mu zdanie.

- W takim razie będę za jakieś pół godziny.

- Nie zgubisz się w LA? – Dopiero teraz skapnęłam się, że on może nie znać miasta.

- Nie zgubię się, imprezowaliśmy tu kiedyś z chłopakami. A jak nie dam rady to mam nawigację.

- Dobra, będę czekała. Pa.

Szybko się rozłączyłam i zaczęłam szybko oddychać. Opadłam na pobliską ławkę i odchyliłam głowę do tyłu. Z torebki wyciągnęłam paczkę papierosów i odpaliłam jednego. Zaczęłam rozkoszować się dymem w płucach. Wypełniał on powoli każdą komórkę mojego ciała wprawiając mnie w swego rodzaju szczęście. Teraz nic wokół mnie się nie liczyło, siedziałam sama z moim jedynym prawdziwym  przyjacielem. No niby jest Alex, ale między nami nie jest już tak samo jak wtedy, wtedy przed sytuacją z poprzednich wakacji. Niby jest Selena, ale ona jest dziewczyną mojego brata i nie może mi poświęcać aż tyle czasu. Skończyłam palić i zaczęłam gapić się w niebo. Zastanawiać się nad samą sobą.. po jakimś czasie usłyszałam przy swoim uchu głos.

- Nad czym się tak zastanawiasz? – To był Louis.

- Nad wszystkim, życiem mój drogi. – Posłałam mu szeroki uśmiech i zmrużyłam oczy.

- Chodź do auta, jedziemy do domu.

Stał dość niedaleko miejsca, w którym ja siedziałam. Zapięłam pas, a on odpalił silnik. Jechał dość wolno, dokładnie tak jak pamiętam. Tamtego dnia jechaliśmy z identyczną prędkością, chcieliśmy spędzić ze sobą jak najwięcej czasu. Ciszę w pojeździe przerywało tylko grające radio. Kątem oka spoglądałam na skupiona twarz Louisa, który wpatrywał się w jezdnię jakby nic poza nią nie istniało, jakby była ona jedynym jego celem. Kiedyś tak nie było, śpiewał ze mną w samochodzie, wariował. Nie był taki jak teraz. Odważyłam spojrzeć się na niego tak żeby to zauważył. Postanowiłam z nim porozmawiać, porozmawiać o tym co zdarzyło się rok temu.

- Louis możemy pogadać? – Zapytałam nie oczekując twierdzącej odpowiedzi, no bo przecież nie miał ochoty na pewno ze mną gadać. Wyluzuj Melanie!

- Jasne, o czym tak bardzo chcesz ze mną porozmawiać? – Uśmiechnął się do mnie szeroko.

- Wiesz, w sumie o tym co zdarzyło się rok temu w Doncaster i w Londynie. – Spuściłam wzrok na swoje buty.

- Melanie, wydaje mi się, że to jest już zamknięty temat w naszym życiu. Jasno mi pokazałaś, że chcesz skończyć „to”, bo wyjeżdżasz i nie wyobrażasz sobie związku na odległość, a raczej nie chcesz mnie ranić, nie chcesz ranić nas. – Powiedział z nutką irytacji w głosie.

- A co jeśli kłamałam? Jeśli bałam się konsekwencji jakie mogły z tego wyjść? Bałam się zakochać ponownie, ponownie zostać zranioną? – Spojrzałam z nadzieją na chłopaka, zjechał na pobocze i wyłączył silnik. Spojrzał głęboko w moje oczy, w jego niebieskich tęczówkach widziałam Louisa, tego Louisa, a nie jego marną kopię, która przyjechała tu wczoraj.

- Powiedziałbym ci, że popełniłaś błąd i musisz ponieść jego konsekwencje. Nie moja wina, że przypomniało ci się nagle ile dla ciebie znaczę. To co było już się nie odstanie. I wydaje mi się Mel, że spotykasz się z kimś. Pogodziłaś się z tą decyzją, z decyzją jaką podjęłaś.

- Louis, błagam. – Złapałam chłopaka za rękę, lekko się wzdrygnął. – Chce mieć ciebie choćby jako przyjaciela. Wiem, że popełniłam błąd i nie zmienię już tego. – Patrzałam w jego oczy, w których zaczynały zbierać się łzy. – Ej, nie płacz misiek. – Przytuliłam go do siebie, drążek zmiany biegów wbijał mi się w brzuch, ale chciałam pocieszyć chłopaka, który siedział obok mnie. – Co czułeś wtedy jak odjechałam tak zostawiając cię z tym wszystkim, z tymi przemyśleniami?

- Byłem rozłamany. – Otarł łzy z policzka i zaczął tępo wpatrywać się w przednią szybę auta. – Zamknąłem się na kilka dni w pokoju, chłopaki nie mogli mnie wyciągnąć, wpuszczałem do siebie tylko Harrego. Wytłumaczyłem im to chorobą i o dziwo uwierzyli, albo i nie, albo chcieli wierzyć w taki rozwój sprawy, a znali prawdę. Pozbierałem się jakiś miesiąc później, ale już nie byłem tym samym Louisem, nie mogłem żartować, śmiać się z byle czego. Wydawać by się mogło, że dorosłem, ale nie, ja po prostu nadal noszę w sobie ból po stracie ciebie. – Byłam w szoku tego co mówił. – Nadal jesteś dla mnie ważna, nawet bardzo. – Potrząsnął głową. – Nie wiem w ogóle po co ja to ci mówię skoro to i tak po tobie spłynie. – Odwrócił głowę w drugą stronę.

- Chcesz wiedzieć co ja czułam?! – Krzyknęłam do niego i prawą dłonią obróciłam jego twarz w moją stronę. – Bałam się, bałam się jak cholera. Nie chciałam ciągnąć naszej relacji tylko dlatego, ze się w tobie zakochałam! Tak, wiem, że teraz powiesz, że jestem samolubną debilką, ale nie obchodzi mnie to! W końcu mówię to co chciałam ci powiedzieć od dłuższego czasu. Kochałam tamtego Louisa Tomlinsona i dalej go kocham! – W moich oczach stały łzy. Chłopak wyglądał na zmieszanego tym co powiedziałam. – Ale ty już nim nie jesteś. – Wyszeptałam i podciągnęłam kolana pod brodę. – Możesz jechać. – Powiedziałam szorstkim głosem i zaczęłam płakać.

Teraz słyszałam tylko swój szloch i ciche pomruki silnika. Zastanawiałam się po co ja w ogóle mu to mówiłam, przecież wszystko mogło zostać tak jak było. Nie płakałabym teraz znowu przez tego idiotę, siedziałabym spokojnie w fotelu auta i jechała do domu. Mogłam zgodzić się na spotkanie z Violettą, nie doszłoby wtedy do tej sytuacji w samochodzie. Gdy dojechaliśmy na miejsce jak oparzona wyskoczyłam z pojazdu i pognałam do windy. Wjechałam na prawidłowe piętro i zaczęłam w torebce szukać klucza od mieszkania. Otworzyłam drzwi i pobiegłam do swojego pokoju. Zaczęłam płakać w poduszkę, mogłam przecież tego nie mówić.